Σχολική βία

Εγώ φταίω που ξεσπάω βίαια; Δευτέρα. Γύρισα στο σπίτι. Με ρώτησε η μητέρα μου πώς πήγε το σχολείο. Η απάντηση ήταν απλή. Το μόνο που της κέντρισε το ενδιαφέρον, ωστόσο, ήταν η αναφορά σε έναν τσακωμό. Δεν σχολιάσαμε περαιτέρω το γεγονός. Τρίτη. Γύρισα στο σπίτι. Αυτή τη φορά ήταν ο πατέρας μου που ρώτησε να μάθει τα νέα της ημέρας μου. Η απάντηση ήταν παρόμοια μόνο που η ενημέρωση του για την εκτύλιξη ενός νέου τσακωμού, με αφορμή αυτόν της προηγούμενης μέρας, που μετατράπηκε σε «αγώνα μποξ» τον έκανε να συνοφρυωθεί. Δεν σχολιάσαμε περαιτέρω το γεγονός. Τετάρτη. Η ρουτίνα συνεχίζεται. Γύρισα σπίτι και απάντησα στη καθιερωμένη ερώτηση των γονιών μου. Τη μόνη διαφορά σήμερα αποτέλεσε η σοβαρότητα του καβγά. Το ένα παιδί κατέληξε στο νοσοκομείο. Η ανησυχία στα βλέμματα των γονιών μου πλέον ήταν ξεκάθαρη. Δεν σχολιάσαμε περαιτέρω το γεγονός. Πέμπτη. Γύρισα σπίτι. Δεν χρειάστηκε να απαντήσω σε κάποια ερώτηση. Οι γονείς μου είχαν ήδη ενημερωθεί από τη διεύθυνση του σχολείου για έναν καβγά στον οποίο συμμετείχα και περίμεναν να μάθουν τι συνέβη. Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να τους πείσω πως η εμπλοκή μου ήταν απαραίτητη για να υπερασπιστώ τους φίλους μου. Απέκρυψα την μισή αλήθεια και φρόντισα να δικαιολογηθώ. Δεν σχολιάσαμε περαιτέρω το γεγονός. Παρασκευή. Δε γύρισα στο σπίτι. Δε κατάφερα να τελειώσω ούτε τη τέταρτη ώρα στο σχολείο. Υπήρξε ένας τσακωμός. Εγώ έφταιγα; Δεν είμαι σίγουρος τι συνέβη. Δεν θυμάμαι ακριβώς το θέμα του καβγά. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι σκέψεις μου διακόπηκαν από τους γονείς μου που άνοιξαν τη πόρτα του νοσοκομείου. Η λέξη <<ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ>> αναγράφεται στο κέντρο του τοίχου και γιατροί τρέχουν να προλάβουν να περιθάλψουν τους πολλούς και διάφορους ασθενείς που εισέρχονται στο χώρο. Οι γονείς μου με εντοπίζουν στο πλήθος και τρέχουν ανήσυχοι προς το μέρος μου. Με κατακλύζουν οι ερωτήσεις σχετικές με το τι συνέβη, αλλά πώς να βρω το θάρρος να τους πω ότι εγώ προκάλεσα το τσακωμό; Τους αγνοώ και επιστρέφω στις σκέψεις μου που έχουν αρχίσει να με πνίγουν. Οι καβγάδες στο σχολείο έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο. Μία ρουτίνα. Έχω συνηθίσει πλέον σε αυτό. Όλοι μας έχουμε συνηθίσει σε αυτό. Τα κρούσματα βίας πολλαπλασιάζονται καθημερινά, όμως τι κάνουμε εμείς για να το αλλάξουμε αυτό; Προφανώς μερίδιο ευθύνης φέρει όλη η κοινωνία. Τα αίτια της σχολικής βίας, όμως, μπορούν να αναζητηθούν στο ρόλο της οικογένειας, του σχολείου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η υπεραπασχόληση των γονέων που περιορίζει τον χρόνο τους με τα παιδιά, έχει ως αποτέλεσμα την μη επαρκή ανατροφή των παιδιών που μπορεί να μην έχουν προλάβει να διαμορφώσουν μια ολοκληρωμένη ηθική προσωπικότητα. Επιπλέον, σε περιπτώσεις βίας εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος το παιδί οδηγείται στην υιοθέτησή της ως τρόπου συμπεριφοράς και την εφαρμόζει, συνεπώς, στο σχολικό περιβάλλον. Αναφορικά με το ρόλο που έχει το σχολείο, το εξετασιοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα παρεμποδίζει την ανάπτυξη υγιών σχέσεων μεταξύ των μαθητών, καθώς ενισχύει τον ανταγωνισμό και αντιστρατεύει την συνεργασία και την ομαδικότητα. Εκτός αυτού, είναι γνωστό πως σε ορισμένες περιπτώσεις η πριμοδότηση κάποιων μαθητών έναντι κάποιων άλλων ή η άδικη τιμωρία κάποιου ενδέχεται να οδηγήσει σε βίαια ξεσπάσματα. Τέλος, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με τη μαζική προβολή σκηνών βίας ασκούν αρνητική επιρροή. Η ηρωοποίηση των εγκληματιών, η υπερπροβολή τους, και τα βιντεοπαιχνίδια, που κατά κύριο λόγο βασίζονται στη βία, ερεθίζουν την επιθετικότητα των νέων, δημιουργούν μία στρεβλή εντύπωση για τη βία και την προωθούν ως κάτι φυσιολογικό. Παρά ταύτα, τα περιστατικά βίας ενώ μπορεί να ξεκινούν ή να πυροδοτούνται στα σχολεία έχουν βαθύτερα αίτια. Μήπως, λοιπόν, πρέπει να σκεφτούμε τι μπορεί να γίνει ώστε να αντιμετωπιστούν; Η αδιαφορία δεν αποτελεί λύση. Η βία μέρα με τη μέρα εξελίσσεται και κάποια στιγμή θα χτυπήσει σε καθένα από εμάς τη πόρτα. Χθες τσακωθήκαμε και βριστήκαμε, σήμερα πιαστήκαμε στα χέρια, αύριο τι; Αυτό θέλουμε για τη κοινωνία μας; Χατζηνικολάου Π.